အမွ်င္
ၫွိဳ႕မယ့္ ၫွိဳ႕ေတာ့လဲ
ကိိုယ္ဟာ ကိုယ္မဟုတ္ေတာ့တဲ့အထိ …..
ကိုယ္ကလြဲရင္ ကိုယ္ပါပဲထင္ၿပီး
ကိုယ့္အေရကို ဆြဲဆုတ္ျပမိတယ္ …..
တစ္ေယာက္အေခြဟာ
တစ္ေယာက္ကို ထံုးတဲ့ႀကိဳးလို …
လွဳပ္ေလ … တင္းေလ …..
တစ္ေယာက္ အၿမွီးကို
တစ္ေယာက္ျပန္ၿမိဳရင္း …
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႕တယ္ …..
ေျဖေဆးအတြက္
ကိုယ့္အဆိပ္ကို အန္ခ်ၿပီးေတာ့ …
လွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔ လွ်က္လို႔ …..
အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး …
ေနရာမရွိေတာ့ဘူး …
ဒီမွာတင္ အသက္ကိုအပ္ခဲ့မယ္ …
ကိုယ့္တြန္သံၾကားလည္း … လွည့္မၾကည့္နဲ႔ေတာ့ …..။
( “အမွ်င္” ဇာတ္လမ္းထဲက ကဗ်ာေလးပါ။ )
ကိိုယ္ဟာ ကိုယ္မဟုတ္ေတာ့တဲ့အထိ …..
ကိုယ္ကလြဲရင္ ကိုယ္ပါပဲထင္ၿပီး
ကိုယ့္အေရကို ဆြဲဆုတ္ျပမိတယ္ …..
တစ္ေယာက္အေခြဟာ
တစ္ေယာက္ကို ထံုးတဲ့ႀကိဳးလို …
လွဳပ္ေလ … တင္းေလ …..
တစ္ေယာက္ အၿမွီးကို
တစ္ေယာက္ျပန္ၿမိဳရင္း …
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႕တယ္ …..
ေျဖေဆးအတြက္
ကိုယ့္အဆိပ္ကို အန္ခ်ၿပီးေတာ့ …
လွ်ာႏွစ္ခြနဲ႔ လွ်က္လို႔ …..
အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး …
ေနရာမရွိေတာ့ဘူး …
ဒီမွာတင္ အသက္ကိုအပ္ခဲ့မယ္ …
ကိုယ့္တြန္သံၾကားလည္း … လွည့္မၾကည့္နဲ႔ေတာ့ …..။
( “အမွ်င္” ဇာတ္လမ္းထဲက ကဗ်ာေလးပါ။ )
Labels: ကဗ်ာ
Posted on 9:26 PM by ပိုင္ၿဖိဳးကို | 2 Comments
